လမ္းၿပအသွ်င္သို ့..........
ကၽြန္ေတာ္ တရားရိပ္ၿပန္ခိုလံႈဖို႔ တိုက္တြန္းေပးခဲ့ေသာ
ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆြမ်ဳိးအရင္းၾကီးကို
ထာဝရပင္ေက်းဇူးတင္ရွိလွ်က္....။
ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆြမ်ဳိးအရင္းၾကီးကို
ထာဝရပင္ေက်းဇူးတင္ရွိလွ်က္....။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္က လာသည္ကို မသိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကို သြားရမည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးပါ။
ကၽြန္ေတာ္၏ ပင္ကိုယ္စရုိက္က အေတြးသမား၊ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိကိုယ္မိမိ ၿပန္ေတြးသည့္ အခါမ်ားတြင္ မိမိလိုခ်င္ေသာ အရာဝတၱဳကို ၾကိဳးစားပါလွ်က္ မရရွိခဲ့ေသာ အခါမ်ားတြင္ ဝမ္းနည္းၿခင္း၊ ပူေဆြးေသာကမ်ားၿဖင့္ စိတ္ေဝဒနာမ်ား အနာတရ ရခဲ့ဖူးသည္ခ်ည္း။ လူလားေၿမာက္သည့္ အခ်ိန္မွစကာ မၾကာေသးေသာ ႏွစ္ကာလဆီအထိ သည္သို႔ ခံစားၿမဲ၊ ခံစားခဲ့ရသည္။
သည္သို႔ၿဖင့္ ေငြေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ လစာပိုရပါရဲ႕။ မေနခ်င္ေသာႏိုင္ငံ၊ မေနခ်င္ေသာ အရပ္မွာ အသက္ေမြးေၾကာင္း ၿပဳေနရသည္ကို ေတြးကာ တစ္ေန႔မွ စိတ္တြင္ မေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့။
အတိတ္ဆီသို႔ ၿပန္ေတြးမိၿပန္ေတာ့..
မူရင္း ေတာင္ပုလုေက်ာင္းတိုက္မွာ ဓူတင္က်င့္စဥ္ၿဖင့္ ရဟန္းဘဝ တရားစခန္းဝင္ခဲ့မိၿခင္းကို သတိရၿပန္သည္။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ (၂၀)ေက်ာ္အရြယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝ လြတ္ေၿမာက္စ။ ငယ္ရြယ္သူဘဝမို႔ သူမ်ားေတြ ကားအသီးသီး ဝယ္စီးေနလွ်င္ ကိုယ္လည္းပဲ လိုခ်င္ စီးခ်င္မိၿပန္သည္။ သူမ်ားမိသားစုေတြ ေခတ္မီွတိုက္ေတြႏွင့္ ေနေနၾကတာ ေတြ႕ေနေတာ့လည္း သူမ်ားေတြလို ေနခ်င္မိၿပန္သည္။
လူငယ္သဘာဝေပမို ့လား။
စိတ္ထဲမွာသာရွိခဲ့သည္။ ေငြကိုဘယ္လိုရွာရမည္ကို မသိေသး။ ဘယ္လိုလုပ္လွ်င္ သည္လို ဘဝမ်ဳိးေတြၿဖင့္ ေနႏိုင္မည္ကိုလည္း မသိေသးပါေခ်။ သူတို႔လို ေနႏိုင္ခ်င္လိုက္တာလို႔သာ ေတြးယံုမွအပ။
ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပခ်င္တာကေတာ့...
ဓူတင္တရားက်င့္စဥ္ေတြနဲ႔ မူလေတာင္ပုလုေက်ာင္းတိုက္က ရိပ္သာစခန္း ၿပန္ထြက္လာေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို သားၾကီးေရလို႔ေခၚၿပီး အေမက တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးပါေတာ့သည္။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအားလံုးက နယ္မွာပါ။ အေမကဘယ္လိုေၿပာလာသလဲဆိုေတာ့ " သား ရန္ကုန္က အေမြရထားတဲ့အိမ္ကို ေခတ္မွီတိုက္ကေလး ေဆာက္မယ္၊ သားၾကိဳက္တဲ့ ကားကေလးတစ္စီးဝယ္ဖို႔ စီစဥ္ေပးမယ္"လို႔ ေၿပာလာသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ လြန္စြာမွ ဝမ္းေၿမာက္ပီတိ ၿဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ဒီလို လုပ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ဒီေလာက္ေငြအမ်ားၾကီးရွိလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိလို႔ပါပဲ။
အေမက ကုန္သည္ဘဝကို ေအာက္ေၿခမွစကာ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္းေငြရွာေဖြခဲ့ရသူမို႔ ႏွေၿမာတတ္သူမို႔ေပတည္း။ အေမကိုယ္တိုင္ပင္ အစာငတ္ခံကာ ရွာေဖြထားေသာ ေငြေတြကို ခုလို အခြင့္အေရးမ်ဳိး ေပးလာလိမ့္မည္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့လိုပါပဲ။
လိုခ်င္တာကို ဆုမေတာင္းခဲ့ေပမဲ့၊ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာေတြ ၿဖစ္ခဲ့တာ၊ စိတ္ထဲမွာၿဖစ္ခ်င္တာေတြရခဲ့တာ တရားရဲ႕တန္ခိုးေတြပါလားလို ့ ....။
ဒီႏွစ္အစမွာ ေသာကေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္မွာ ေမ့ေပ်ာက္ေနေသာ တရားဘာဝနာ အလုပ္ေတြကို ၿပန္လုပ္ဖို႔ တြန္းပို႔ေပးခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ဳိးအရင္းၾကီးရဲ႕စကားကိုနားေထာင္ရင္း တရားနာ တရားထိုင္ အမႈတို႔ကို ေန႔စဥ္ ၿပန္လုပ္လာမိပါေတာ့သည္။ ေၿမာက္ဦးဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕တရားေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္လို အြန္လိုင္းမွတဆင့္ နာယူ၊ တရားထိုင္ၿခင္းၿဖင့္ ေသာက ရင္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပင္ကိုယ္စိတ္ေတြပါ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာပါေတာ့သည္။
စိတ္ထဲမွာ ရယူလိုျခင္း ေသာကေတြလည္း ကင္းေဝးလာရပါၿပီ။ သူၿဖစ္လိုရာကိုပဲ ၿဖစ္ပါေစေတာ့လို႔ တရားရင္ဝယ္ပိုက္ရင္းၿဖင့္ တရားပြါးမ်ားစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္မွာေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကလာသည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကိုသြားမည္လဲ။"ဆိုသည္ကိုပဲ တရားႏွလံုးၿဖင့္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ ေနမိပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တရားရိပ္ၿပန္ခိုလံႈဖို႔ တိုက္တြန္းေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆြမ်ဳိးအရင္းၾကီးကို ထာဝရပင္ ေက်းဇူးတင္ရွိလွ်က္....။
လင္း။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကို သြားရမည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးပါ။
ကၽြန္ေတာ္၏ ပင္ကိုယ္စရုိက္က အေတြးသမား၊ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိကိုယ္မိမိ ၿပန္ေတြးသည့္ အခါမ်ားတြင္ မိမိလိုခ်င္ေသာ အရာဝတၱဳကို ၾကိဳးစားပါလွ်က္ မရရွိခဲ့ေသာ အခါမ်ားတြင္ ဝမ္းနည္းၿခင္း၊ ပူေဆြးေသာကမ်ားၿဖင့္ စိတ္ေဝဒနာမ်ား အနာတရ ရခဲ့ဖူးသည္ခ်ည္း။ လူလားေၿမာက္သည့္ အခ်ိန္မွစကာ မၾကာေသးေသာ ႏွစ္ကာလဆီအထိ သည္သို႔ ခံစားၿမဲ၊ ခံစားခဲ့ရသည္။
သည္သို႔ၿဖင့္ ေငြေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ လစာပိုရပါရဲ႕။ မေနခ်င္ေသာႏိုင္ငံ၊ မေနခ်င္ေသာ အရပ္မွာ အသက္ေမြးေၾကာင္း ၿပဳေနရသည္ကို ေတြးကာ တစ္ေန႔မွ စိတ္တြင္ မေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့။
အတိတ္ဆီသို႔ ၿပန္ေတြးမိၿပန္ေတာ့..
မူရင္း ေတာင္ပုလုေက်ာင္းတိုက္မွာ ဓူတင္က်င့္စဥ္ၿဖင့္ ရဟန္းဘဝ တရားစခန္းဝင္ခဲ့မိၿခင္းကို သတိရၿပန္သည္။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ (၂၀)ေက်ာ္အရြယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝ လြတ္ေၿမာက္စ။ ငယ္ရြယ္သူဘဝမို႔ သူမ်ားေတြ ကားအသီးသီး ဝယ္စီးေနလွ်င္ ကိုယ္လည္းပဲ လိုခ်င္ စီးခ်င္မိၿပန္သည္။ သူမ်ားမိသားစုေတြ ေခတ္မီွတိုက္ေတြႏွင့္ ေနေနၾကတာ ေတြ႕ေနေတာ့လည္း သူမ်ားေတြလို ေနခ်င္မိၿပန္သည္။
လူငယ္သဘာဝေပမို ့လား။
စိတ္ထဲမွာသာရွိခဲ့သည္။ ေငြကိုဘယ္လိုရွာရမည္ကို မသိေသး။ ဘယ္လိုလုပ္လွ်င္ သည္လို ဘဝမ်ဳိးေတြၿဖင့္ ေနႏိုင္မည္ကိုလည္း မသိေသးပါေခ်။ သူတို႔လို ေနႏိုင္ခ်င္လိုက္တာလို႔သာ ေတြးယံုမွအပ။
ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပခ်င္တာကေတာ့...
ဓူတင္တရားက်င့္စဥ္ေတြနဲ႔ မူလေတာင္ပုလုေက်ာင္းတိုက္က ရိပ္သာစခန္း ၿပန္ထြက္လာေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို သားၾကီးေရလို႔ေခၚၿပီး အေမက တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးပါေတာ့သည္။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအားလံုးက နယ္မွာပါ။ အေမကဘယ္လိုေၿပာလာသလဲဆိုေတာ့ " သား ရန္ကုန္က အေမြရထားတဲ့အိမ္ကို ေခတ္မွီတိုက္ကေလး ေဆာက္မယ္၊ သားၾကိဳက္တဲ့ ကားကေလးတစ္စီးဝယ္ဖို႔ စီစဥ္ေပးမယ္"လို႔ ေၿပာလာသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ လြန္စြာမွ ဝမ္းေၿမာက္ပီတိ ၿဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ဒီလို လုပ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ဒီေလာက္ေငြအမ်ားၾကီးရွိလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိလို႔ပါပဲ။
အေမက ကုန္သည္ဘဝကို ေအာက္ေၿခမွစကာ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္းေငြရွာေဖြခဲ့ရသူမို႔ ႏွေၿမာတတ္သူမို႔ေပတည္း။ အေမကိုယ္တိုင္ပင္ အစာငတ္ခံကာ ရွာေဖြထားေသာ ေငြေတြကို ခုလို အခြင့္အေရးမ်ဳိး ေပးလာလိမ့္မည္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့လိုပါပဲ။
လိုခ်င္တာကို ဆုမေတာင္းခဲ့ေပမဲ့၊ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာေတြ ၿဖစ္ခဲ့တာ၊ စိတ္ထဲမွာၿဖစ္ခ်င္တာေတြရခဲ့တာ တရားရဲ႕တန္ခိုးေတြပါလားလို ့ ....။
ဒီႏွစ္အစမွာ ေသာကေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္မွာ ေမ့ေပ်ာက္ေနေသာ တရားဘာဝနာ အလုပ္ေတြကို ၿပန္လုပ္ဖို႔ တြန္းပို႔ေပးခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ဳိးအရင္းၾကီးရဲ႕စကားကိုနားေထာင္ရင္း တရားနာ တရားထိုင္ အမႈတို႔ကို ေန႔စဥ္ ၿပန္လုပ္လာမိပါေတာ့သည္။ ေၿမာက္ဦးဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕တရားေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္လို အြန္လိုင္းမွတဆင့္ နာယူ၊ တရားထိုင္ၿခင္းၿဖင့္ ေသာက ရင္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပင္ကိုယ္စိတ္ေတြပါ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာပါေတာ့သည္။
စိတ္ထဲမွာ ရယူလိုျခင္း ေသာကေတြလည္း ကင္းေဝးလာရပါၿပီ။ သူၿဖစ္လိုရာကိုပဲ ၿဖစ္ပါေစေတာ့လို႔ တရားရင္ဝယ္ပိုက္ရင္းၿဖင့္ တရားပြါးမ်ားစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္မွာေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကလာသည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကိုသြားမည္လဲ။"ဆိုသည္ကိုပဲ တရားႏွလံုးၿဖင့္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ ေနမိပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တရားရိပ္ၿပန္ခိုလံႈဖို႔ တိုက္တြန္းေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆြမ်ဳိးအရင္းၾကီးကို ထာဝရပင္ ေက်းဇူးတင္ရွိလွ်က္....။
လင္း။
Trackbacks
No Trackbacks
Only registered users may post comments here. Get your own account here and then log into this blog. Your browser must support cookies.
The author does not allow comments to this entry
Comments
Display comments as Linear | Threaded
aye on :
သိခ်င္တယ္ေဟ့
ssa29969 on :
ခင္မင္လွ်က္
ခ်စ္သူေမာင္